वडाच्या पारावार

By Sudhir Shinde | प्रकाशित: ऑगस्ट 24, 2019 06:36 PM 2019-02-12T14:15:30+5:30

शहर : मुंबई

 

मंदी म्हंजे काय रं मन्या ?

 

संत्या     : मंदी म्हंजे काय रं मन्या ?

गण्या     : त्यो काय सांगणार कप्पाळ.

संत्या     : आस म्हणू नगस. त्यो रोज पेपर वाचतो. बातम्या              ऐकतो. म्हंजे त्याला म्हायती आसणारच.

गण्या     : व्हय रे मन्या, तुला म्हायत हाय मंदी म्हंजे काय ते?

मन्या     : आता तुम्हांला समजलं आस सांगाया हव.

संत्या     : होय बाबा आमाला समजलं आसच बोल.

मन्या     : गेल्या वरसात तुमी किती खर्च करीत व्हतात ? आता             किती करताय ? महिन्याला तुमचा खर्च किती ?

संत्या     : तू आमची झडतीच घेणार की काय ?

गण्या     : आमी ईचारतोय काय अन तू सांगतोयास काय ?

मन्या     : त्यातच मंदी म्हंजे काय ते समजणार हाय !

गण्या     : आस म्हंतोस व्हय. मग संत्या, कर सुरवात.

संत्या     : गेल्या वरिस 60 हजार रुपये खर्च झाले. हा फक्त              घरातला खर्च हाय.

मन्या     : म्हंजे म्हैन्याला 5 हजार रुपये खर्च केलेत. तुझ काय                   गण्या ?

गण्या     : आमच्याकड दोन तोंड खानारी जास्त हायत. तवा संत्या              परिस आमाला 1 हजार महिन्याला जादा लागलं.

मन्या     : म्हंजे तुमचा खर्च 72 हजार रुपये झाला. मग आता                          किती खर्च करता?

संत्या     : काटकसर करावी लागते.एका पोराची नोकरी सुटलेय.                दूसरा देतो त्याच्यात भागवाव लागतयं.

गण्या     : आमची बी तीच गत हाय बग. पोराची चांगली कंपनी                           बंद पडली. आता कुठतरि टेपररी काम करतोय. तवा                           त्यान हात आखडता घेतलाय. मग काय काटकसर                    करावी लागतेयं.

संत्या     : यंदा गणपतीला कोणाला बी नव कापड न्हाय घेता आल.            अर्धा लीटर दूध बंद केल, पाव लीटर चालू केलयं.

गण्या     : पान तंबाखू सोडावा लागला. च्यावर पर बंदी आलीया.

संत्या     : दिवसात 7-8 येळला च्या प्यायचो. आता शिकस्तीन 4 येळा च्या    व्हतो. पै पावणा कोण आलाच तर अर्धा कप व्हतो.

गण्या     : आमच्याकड तर सारखाच च्या व्हायचा. कोण बी आला तरी म्हातारी    च्या द्यायची. आता असा च्या नाय देता येत.

संत्या     : आर आपल रुटुकुटू चालतया. पण त्यो बबन्या, त्याची               हालत लय बेकार झालीया!

गण्या     : काय झालं ?

संत्या     : त्याच्या पोराची कंपनीच बंद झाली. पोरगं बिर्‍हाड घेवून आलाय गावात.

मन्या     : यालाच मंदी म्हंत्यात. धडाधड कंपन्या कारखाने बंद पडायला लागले    की समजायच मंदी हाय.

गण्या     : या मंदीला  कारण काय ?

मन्या     : सर्व जगातच मंदी हाय . त्यामानान आपण चांगले हाव आस केंद्रातल्या    अर्थमंत्र्यांनी म्हटलय.

गण्या     : ते कस काय ?

संत्या     : म्हंजे आपण इतर देशांपेक्षा बर हाय, असच न्हव.

मन्या     : व्हय. सरकारनं नोटाबंदी केली, पण त्यामुळे अनेक कारखाने बंद पडले.    लाखो लोक बेकार झाल. बेरोजगारी वाढली. त्यामुळं व्यापार उद्योगावर    बी परिणाम झाला. लोकांकडे पैसाच न्हाय तर खरेदी काय करणार ?

गण्या     : म्हंजे वस्तु संपल्या न्हायत तर कारखान्यात माल काढून काय उपेग    न्हाय.

संत्या     : कारखानदार कामगार कमी करत्यात, न्हायतर कारखानाच बंद                करत्यात.

मन्या     : त्यातच बँकांच कर्ज घेऊन न फेडणारे परदेशात पळून गेले. त्यामुळं   बँकाकड पन पैसा नाय , अस झाल हाय.

गण्या     : मग यावर उपाय काय ?

संत्या     : सरकार काय तरी करील की.

मन्या     : दोन मोठ्या देशांमध्ये व्यापार युद्ध सुरू हाय. दोन्ही देश  एकमेकांवर   कुरघोडी करण्याचा प्रयत्न करीत आहेत.

गण्या     : त्याचा इथ काय संबंध ?

मन्या     : त्यामुळंच तर मंदी आलीया. आता सरकार पण यावर उपाययोजना    करणार हाय. बँकांना 70 हजार कोटी रुपये देणार हाय.            कारखानदारासाठी पण सरकार योजना आखणार हाय.

संत्या     : मग हे आधीच का केल न्हाय.

गण्या     : हे म्हंजे बैल गेला अन झोपा केला, असाच परकार हाय!